Valencia 2019 - het verslag.

We zijn 4 weken na de marathon van Valencia, en nog steeds krijg ik felicitaties over die magische 42,195 kilometer. Tijd voor een terugblik op 1 december.

Ik geloof in u.

Niets dan twijfel die zaterdag. De voorbereiding verliep vlekkeloos – de befaamde marathonsimulatie liep ik aan 3’44 volgens mijn Garmin – té vlekkeloos. Vorig jaar had ik na het loslopen op de zaterdag voor de marathon een euforisch gevoel. Want toen ging het ineens weer goed, na enkele slechte weken. Dat was een boost van jewelste.
Die boost was er dit jaar niet en dat had dus ook z’n effect. Opdat jullie mee zijn: mijn trenaradoel was 2u41’30, de prognose van trenara stond op 2u38’50.

We waren met een hele groep wolven in Valencia - de wolf is het symbool van ons team, RUN TMC. Heel wat gesprekjes dus, zowel leuke als nerveuze. “Het kan niet dat iedereen van ons morgen tevreden is na de marathon”, zei Jeroen tijdens ons tasje koffie. Dus had ik mij erbij neergelegd dat het mijn beurt was om pech hebben. Na 3 marathons en 3 PR’s was dat misschien zelfs logisch. En als trainer gunde ik gewoon de anderen hun toptijden. Hun inspanningen mochten beloond worden, ik kon een mindere prestatie van mezelf eventueel wel kaderen.
Jullie horen het al: zelfvertrouwen zat!

Om 5u25 liep de wekker af. Ik heb hooguit 4,5 uur geslapen. Gelukkig was de belangrijkste nacht, de voorlaatste, uitstekend. Maar 4,5 uur is nooit ideaal.
Same old, same old voor de rest: wit brood met aardbeienconfituur als ontbijt, nog wat carbo-gy in de drinkbus en niet te vergeten het o zo belangrijke toiletbezoek.
Op de bus richting start krijg ik het echte marathongevoel, voel ik de focus.

We wensen mekaar succes en nemen afscheid. Dieter – die net nog een laatste sigaretje opgestoken had – kruist mij als laatste. “Ik geloof in u”, zegt hij. Of dat hebt ik toch verstaan. Net op dat moment knalt Played-A-Live van Safri Duo door de luidsprekers. Die woorden en muziek doen wonderen. Hyperfocus.

Elke kilometer telt.

20 seconden na het startschot passeer ik de startlijn. Drukte van jewelste in die voorste gelederen. Iedereen komt naar Valencia voor een toptijd. 4’01 is mijn eerste kilometertijd. Dat is voor iedereen daar eigenlijk te traag, maar gelukkig is een marathon lang.

Wie de blogpost van vorig jaar gelezen heeft, kent mijn stramien: ik kijk maar één keer naar mijn tussentijd, bij de halve marathon. Voor de rest tik ik gewoon kilometer per kilometer af. Vraag mij dus niet op hoeveel ik moet doorkomen op kilometer 10 volgens schema 2u40. Ik weet het niet.

Loes staat opnieuw iets na kilometer 7, haar vaste plaats en dus ook voor mij een houvast. Ondertussen zit ik helemaal op tempo. 19’06 voor mijn eerste blokje van 5. En ik heb mijn 2 referentielopers uitgekozen: een ‘gele’ Spanjaard en een ‘blauwe’ Zweed.
Pas na 9 kilometer komen we bij de pacer die 3’50/km loopt (da’s ongeveer tempo 2u42) – die loopt, gelukkig voor hem, niet met een vlag.

18’58 voor de 2e stint van 5 kilometer en blik op Loes, die rond 11,5 aan de linkerkant staat. Jullie willen niet weten hoe vaak ik haar posities herhaalde in mijn hoofd. Ik voel me verbazend goed, weet niet goed welk teken ik Loes moet geven. En dus komt er iets doms uit mijn mond, want ik stel haar de vraag: “Ça va?”. Zie ook mijn dwaze kop terwijl ik het roep.

Gert en Silvia, nog een stel supporters, staan een tweetal kilometer verderop, waar ik mijn 2e gelletje verorber. Vertrouwde gezichten doen deugd. Mijn gele Spanjaard heeft veel supporters langs de kant staan, er fietst zelfs iemand een tijdje mee. Hij verdappert richting kilometer 15, die 3e blok klok ik in 18’53. Klokvast, zoals ik het graag heb. De rechterquadriceps voelt wat stijf aan – gebrek aan slaap? – en dus durf ik niet mee gaan met mijn gezel. Loes zie ik weer na ongeveer 10 mijl, daarna moet ik het zonder haar doen tot kilometer 30. Dat is een lange, lastige stint eigenlijk. Met de halve marathon volgt mijn enige confrontatie met de tijd, en wanneer je van haven richting stad loopt volgen er een paar minder vlakke kilometers. Focussen, krachten goed verdelen en voldoende bijtanken.

1u19’43 halfweg. Het gaat uitstekend, op die quadriceps na. Gelukkig wordt het kramperige gevoel niet erger. De Spanjaard loopt een groep voor mij, de Zweed eentje achter mij. Hem zie ik niet meer terug.

De lastigste helft.

Richting kilometer 25 ben ik ook de Spanjaard weer gepasseerd. Veel vroeger dan vorig jaar ben ik mijn referentielopers kwijt. Alweer een blokje aan 3’44/km, en we lopen richting het centrum. Dit zijn leuke kilometers, want nog meer volk dan elders én veel afwisseling, want het bochtigste gedeelte. Op ongeveer 28,5 kilometer ligt de Leonidas aan de linkerkant, daar wacht nog een beloning op mij nà de marathon ?.
Kilometer 30 en een blokje van 18’41. Adem en benen worden zwaarder. We zijn nu ook aan de gelletjes met guarana begonnen, ‘vies’ maar hopelijk wel doeltreffend!
Loes staat iets verder, dat geeft de burger moed. Het saaiste gedeelte volgt nu, weer weg van de stad met brede lanen en een erg uitgedund peloton. Als je nu goed zit, dan raap je nog veel lopers op. Ik denk dat er mij maar enkele gepasseerd zijn tussen 10 en finish. Op kilometer 32 staat de befaamde boog met “beat the wall” en vooral een speaker die het vuur er weer even in jaagt.

En da’s nodig. Vorig jaar kreeg ik het in deze blok het zwaarst. De benen versteenden, maar dat duurde toen gelukkig maar enkele honderden meters.
De schrik zit er dus in. Kom ik mezelf deze keer écht tegen? Want ik loop toch weer een stuk sneller dan vorig jaar. Ik steek een Brit voorbij, die nog de moed vindt om mij aan te moedigen. “These are toughest miles”, roep ik terug. 18’58, nog altijd ‘on target’.

Nog 7 kilometer. Bijten, afzien, puffen. Vechten met de benen en het hoofd. Mezelf ook verplichten om te drinken, want het lichaam sputtert tegen bij die extra inspanning. Slikken kost adem en die heb ik niet op overschot.
Maar er zit geen verval op mijn kilometertijden. Het parcours beloont ons ook een beetje, want we lopen de ‘lastige’ kilometers van daarstraks in de andere richting, weer naar het centrum en Ciudad des Artes met de befaamde witte gebouwen van Calatrava.
Maar het is voornamelijk aftellen. Aftellen richting hotel (dat ligt op kilometer 39, daar mag ik dus nog niet binnen), Loes (kilometer 40) en de finish.
18’54 tussen 35 en 40, het gaat lukken, die sub 2u40.

De finish.

De laatste 2 kilometer gaan in rechte lijn richting finish. Het parcours wordt smaller, je loopt letterlijk langs een geluidsmuur met supporters links en rechts van de weg. Euforie alom. Ik zie Loes en denk aan al de inspanningen die ik gedaan heb de afgelopen maanden. Een schreeuw.
We duiken richting finish, en lopen die blauwe mat op, over het water. Ik maak een vuistje richting fotograaf. Een vuistje voor Francis, mijn jeugdtrainer die in november overleed. En dan een spurt. Want ik kreeg de klok in de gaten en zag dat ik sub 2u39 kon gaan.

Dat lukte: 2u38’57 ?
4 marathons, 4 negatieve splits. That’s how I roll. Als trainer twijfel ik er dus niet aan dat dit dé manier is om een marathon in te delen. Nog even terug naar de referentielopers: de Zweed finishte in 2u42’36, de Spanjaard 2u44’50.

Blijdschap moet je kunnen delen. Loes stond snel bij me na de finish. Een dikke knuffel later vroeg ik haar hoe het met de rest van de groep ging. “Heel goed, allemaal op schema eigenlijk”, was haar antwoord. Kon het echt? Een topdag voor iedereen?
Ja dus. PR’s en verwachtingen werden overtroffen, van Jo tot Anneke. En we zaten wel érg dicht bij de voorspelling van Trenara. Dat doet deugd. De mooiste, da's voor mij dus Valencia. Dankzij jullie steun, en ook dankzij Trenara.

No human is limited.

Van 2u58 naar 2u38 op 2 jaar tijd, da’s gene kattepis zou Jan Becaus zeggen. Hoe speelde ik het klaar? Heel simpel eigenlijk: in 2017 kon ik door de achillespeesoperatie in 2016 nog geen deftige voorbereiding aan. Van 65,5 km per week toen naar bijna 85 nu: mijn gemiddelde werd serieus naar omhoog getrokken.

Waar ik meer moeite mee had gedurende de afgelopen maanden: mezelf laten geloven dat ik beter kon dan vorig jaar. Wie mijn stravageschiedenis bekijkt, die herkent niet enkel alle Trenaratrainingen (ook ik volg natuurlijk braaf ‘mijn’ schema), maar ziet ook dat ze een stuk vlotter liepen dan vorig jaar. De befaamde 15x 1000 of 25km aan marathontempo, die kon ik vorig jaar niet voltooien. Dit jaar wel, en sneller.

Meer kilometers dus, die hielpen zeker. Maar voor het eerst lukte het mij ook om mijn core te versterken, bijna dagelijks deed ik enkele oefeningen gedurende de laatste maand.
Ik voelde mijn lichaam veranderen. Ook omdat ik nog meer bezig was met voeding en gezondheid. 63,1 kilo woog ik voor ik begon te stapelen. Een kilo minder dan vorig jaar, gecombineerd met meer spieren. Mijn vetpercentage lag erg laag.

Dit is trouwens géén pleidooi om mager te staan, want dat kan erg gevaarlijk zijn voor lichaam en geest. Wel een pleidooi om verantwoord om te gaan met voeding en lichaam, en te pieken wanneer het kan (enfin, een omgekeerde piek eigenlijk). Mijn marathongewicht behaal ik ènkel tijdens de marathon, de rest van het jaar doe ik daar 4 à 6 kilo bij. Zonder schaamte. Als coach word ik alsmaar vaker geconfronteerd met vragen rond voeding, dus ik vind het erg belangrijk om context te geven.

Na letterlijk 4 kilo speculoos zit mijn vetpercentage weer ettelijke procenten hoger, en da’s goed zo.

About the author

Christophe Roosen is co-founder van trenara en 'de coach'. Loopt sinds zijn 11e en liet in 2016 zijn achillespees doorknippen. De liefde voor de sport werd enkel groter: na zijn revalidatie liep hij zijn eerste marathon, die van Valencia 2017, in 2u58'47. Zijn besttijd staat na 4 marathons op 2u38'57. Lid van team paluko en RUN TMC. Volg hem op http://www.instagram.com/chroosen. Mail hem op This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..